het beeld met de naam 'eigen kamer'

beeldende kunst is niet altijd even toegankelijk. één van de moeilijker werken vind ik persoonlijk het beeld ‘eigen kamer’ van theo schepens in het park galecopperzoom. ik weet ook niet zo goed raad met de naam. de site van de kunstenaar helpt ook niet echt. daar staat onder andere dat het publiek zich beter niet overweldigd kan voelen door virulente retoriek. ik weet niet goed wat dat betekent, maar zo voelt het toch wel.

het beeld met de naam ‘eigen kamer’

daar staat een man bij galecop

een mens die and’re mensen draagt

en niemand die eens aan hem vraagt

‘zeg, welke richting wilt u op?’

hij lijkt te lopen maar staat stil

wellicht draagt hij een boodschap uit

voor wie niet steeds de ogen sluit

‘wie and’ren torst maakt het verschil’

dan staat hij voor een mooie droom

het bieden van een sterke hand

dat mag wel verder dan de rand

van ’t buurtpark galecopperzoom

© ton de gruijter

het parcours van de fietsstad

volgende week wordt in galecop de jaarlijkse jeugdwielerronde gehouden. op het wielerparcours! ‘waar precies?’ vraagt u nog eens. op het wielerparcours, u weet wel, dat is dat fraai traject tussen bomen en bosschages, in gebruik als ‘hondenlosloopgebied’ en voor fietsers door hekken en blokkades ontoegankelijk. er zit een verhaal achter natuurlijk, maar het oogt vreemd in een stad die fietsstad 2014 wil worden. zou het daar voor worden bewaard?

het parcours van de fietsstad

’t was vroeger door de herenstraat,

een stukje buxtehudelaan

langs ’t sluisje weer van voor af aan

waar ongeveer de kerk nog staat

het was toen midden in de stad,

het zoeken naar het juist verzet

en naast het zweet en kettingvet

hing geur van bier en van patat

nu gaat het stiekem in een bos,

men weert hier eens per jaar de hond

dan zoeven hier de wielen rond,

blokkades weg en hekken los

misschien moest hier eens vaker wat,

dan kon vanuit het bandgezoem

een nieuwe mollema of froome,

dat zou wat zijn voor ’n wielerstad

© ton de gruijter 

stadsboulevard

vakantietijd. we zijn er even niet. en dat terwijl deze zomer fraaie dagen biedt. sterker nog, we hebben een promenade en een heuse stadsboulevard! en daar meren pleziervaartuigen aan met hen, die elders wonen en hier eens komen kijken.

stadsboulevard

het is nog strak, het nieuw trottoir

wat bankjes bruinen op een rij

een fietspad langs de ene zij,

de stad heeft hier haar boulevard

een tijdelijke kapitein,

het kind, verveeld, het is het zat,

en moeder, op de voorplecht plat,

zo doen ze even nieuwegein

een ander haalt het anker op

’t onwennig sjorren aan de tros

het bier gaat hoog, het schip is los,

glijdt zachtjes naar een nieuwe stop

wat foto’s nog, het loom gebaar

-routine van de boottoerist-

straks weet eenieder die ’t niet wist

‘die stad heeft ook een boulevard’

© ton de gruijter 

vervallen tempel

het schipperspad voert vanaf de beatrixsluis naar het noorden. rechts het kanaal, waar binnenvaartschepen aanmeren, links een terrein met bedrijvigheid. het blijkt ‘verboden toegang’ te zijn, ik kan er dus alleen maar per ongeluk op gekomen zijn. en daar, onder wat bomen, in een gebied wat niet van iets of iemand lijkt te zijn, zag ik een tempelhuisje, op een pilaar, vervallen en zo te zien lang niet gebruikt. deze tempelhuisjes komen vooral in aziatische landen voor.

vervallen tempel

het moest hier ingetogen zijn

een daags moment, een ritueel

bescheiden wens, het is niet veel

‘laat deze plek gezegend zijn’

nu is de tempel oud, kapot

het zou een teken kunnen zijn

van ’t zelfvertrouwen, nieuwegein

zoekt zelf bestemming van haar lot

’t restant is dit van wat verdween,

de eerbied voor wat wij niet zien

maar ooit beseft de mens misschien

opnieuw ‘wij zijn hier niet alleen’

© ton de gruijter

wachters

het fietspad ‘randijk’ slingert wat langs park en woongebied. vanaf het water gaat het richting buizerdlaan, waarna langs de ransuil kan verder worden gefietst. en dát stuk bedoel ik. daar staat zo’n fraaie dubbele rij bomen. ik blijf het mooi vinden om naar te kijken.

wachters

zo plechtig staan ze, bast na bast

als wachters in een stramme rij

met hoge kronen, boven mij,

en wortels, in de aarde vast

zo houden zij de lucht in toom

voorkomen dat zij nederdaalt

een jonge wolk, die wat verdwaalt

hervindt door hen de juiste stroom

maar stel dat ’t hier eens buigt of kromt,

dat boom na boom zijn plicht verzaakt

en dat doordat de linie kraakt

de hemel op de aarde komt

© ton de gruijter