hospice nieuwegein

wanneer ik hier steeds reclame zou maken voor het koor waar ik in zing, zou dat niet gepast zijn. natuurlijk kan ik wel melden dat op 10 november in theater de kom een benefietconcert wordt gegeven door popkoor amazing ten behoeve van ‘proxima, hospice nieuwegein’. dat goede laatste huis heeft aandacht, vrienden en steun nodig. leest u op de site over het mooie werk wat daar wordt gedaan, én over de kaartverkoop voor het concert. graag tot ziens in de kom!

het laatste huis

wat niemand wenst en elkeen moet

is het vertrekken uit de uren

dat wordt hier tussen d’ laatste muren

zo veel als mogelijk verzoet

met armen vol zachtmoedigheid

wordt in het laatste deel van ’t leven

respectvol goede zorg gegeven,

verwarmt men hier de kouder tijd

zo kan ‘t nog even; hand in hand

in ’t laatste huis zacht samen praten

totdat het tijd wordt van verlaten,

en iedereen is ooit passant

© ton de gruijter

 noot: het beeld op de bovenste afbeelding werd vervaardigd door lea wijnhoven.

watertoren nieuwegein

de watertoren is ooit door grenscorrecties op ons grondgebied gekomen. goed zo. het is een mooi bouwwerk. in verschillende documenten, ook op internet te vinden, wordt melding gemaakt van de bijzondere bouwstijl van de watertoren aan de hoge landen. daar leest men ook over uitgekraagde bekroningen, waar vindt men dat nog!

de toren is van binnen (op afspraak) te bezichtigen, de buitenkant is er altijd voor wie maar wil zien.

watertoren nieuwegein

hij is al jaren met pensioen

zijn functie is al lang verloren

hij is een droge watertoren

er is geen werk voor hem te doen

de grond is nu van nieuwegein

hij staat op onze hoge landen

met eigenlijk niet meer om handen

dan een herinnering te zijn

zo kon men bouwen in cement

fraai uitgekraagd is de bekroning

natuurlijk volgt dan een beloning

het rijk ziet hem als monument

© ton de gruijter 

schrijfcafé in nieuwegein

waar denkt ú als eerste aan bij het woord ‘café’? juist, ik ook. maar dat is het dus niet. ik ging op bezoek bij de nieuwe locatie van lunchroom fair's in ‘de nieuwe baten’. ik wilde ook eens de sfeer proeven van het schrijfcafé, wat daar met regelmaat wordt georganiseerd. wat daar passeert kan niet in een korte tekst worden geduid. leest u de site eens. of neem eens deel!

schrijfcafé in nieuwegein

dit is een ander soort café

het is hier niet van bier of wijnen

maar zoekt de inkt papieren lijnen

en drinkt men koffie of een thee

men wordt slechts lichtjes aangespoord

en dan wordt het zichzelf verkennen

dan wordt het luist’ren naar de pennen

en dieper gaat het, woord na woord

de rijkdom, die uit woordenschat

en creativiteit kan groeien

laat achteraf de wang nog gloeien

als buiten komt wat binnen zat

© ton de gruijter

lege hallen aan de herenstraat

eerst vond ik het vreemd, een bedrijventerrein midden in het centrum. later begreep ik dat de nieuwbouw zich om oud-jutphaas had heen gevouwen. ik fietste altijd naar utrecht (en weer terug natuurlijk) en ik wierp steevast een blik op ‘van bentum constructies en stalen ramen b.v.’ een stoer bedrijf leek me dat, waar met precisie stevig spul werd gefabriekt door vaklieden. de hallen staan leeg, de boedel is weg, de zaak failliet. gaat ook dit pand richting kommer of trappelt men om herbestemming te bieden?

lege hallen aan de herenstraat

wie heel goed ruikt, ruikt hier nog roest

dat hangt nog in de lege hallen

maar verder hoort men spelden vallen

want heel ’t bedrijf houdt zich nu koest

de markt was kwaad, het tij verkeerd

voor ’t construeren van metalen

het coaten of met verfspuit stralen

men noemt het deftig ‘gefailleerd’

en wat aan boedel waarde had

voor ’t lassen, ponsen of het boren,

de herenstraat zou ’t nooit meer horen

het werd geveild, het bracht nog wat ..

de markt was kwaad, en tegenwind

verdreef de vaklui, ‘stalen handen’

het dak rust nu op kale wanden

ik hoop dat ’t herbestemming vindt

© ton de gruijter

het rundubos

het is er wel eens mooier geweest, althans, in onze westerse ogen wellicht. je weet nooit precies hoe afrikanen denken over schoonheid. ik bedoel, de muziek klinkt anders, het eten is niet te vergelijken en dan zal de waardering voor het onderhouden van openbaar groen ook wel verschillen. misschien is dat juist de reden om het hier wat te laten rusten.

het rundubos

de mens is soms de stad zo moe

dan lokt, zo lijkt, het groene buiten

waar vreemde vogels kwetterfluiten,

iets drijft de mens naar rundu toe

eerst moet men langs een knuppelbrug

om zich te laven aan de klanken

van runduland, en wankelplanken

die dienen als de route t’rug

en zou ’t in rundu ook zo zijn?

zo overwoekerd door de bossen

met wilde struiken, woeste mossen

of is dat typisch nieuwegein?

© ton de gruijter 

(voor de lezer: nieuwegein heeft een stedenband met rundu, namibië. lokaal is een stukje bos het 'rundubos' gedoopt)