woensdag 24 april 2013

kinderopvang galecop, de boog




ik kom maar weinig in galecop. toen er gebouwd ging worden verlegde ik mijn fietsroute, omdat ik bewegen buiten de bebouwde kom leuker vond. onlangs was ik er weer. een mooie wijk, ruim en rustig, dat zijn de indrukken. een opvallend gebouw is buurtcentrum de boog. ik ga daar nog een keer verder kijken, nu beperk ik me tot de achterzijde, waar een kinderopvang met buitenplaats zit.
aan de wand is een deel van een kunstwerk te zien. wie slecht kijkt, zoals ik, kan daar ook een klimwand in zien. met een glijbaan er voor. de trap aan de andere kant zie je bijna niet vanuit dat perspectief. een mooi beeld; de klimwand die lokt, maar onbereikbaar lijkt. de moeite van het groot worden. kinderopvang. juist.

kinderopvang galecop, de boog

ja, als je jong bent wil je meer,
de toekomst lijkt hier voor het plukken
maar net te hoog, het wil niet lukken
dan glijd je weg, dan doet het zeer

toch lonkt hier groei, er lijkt houvast
voor wie maar oefent, blijft proberen
uiteind’lijk zal ervaring leren
hoe jij het meest trefzeker tast

met vallen gaat het, dan weer op
de jeugd zit immers vol verlangen
van moeizaam klimmen naar de top

en val je bijna op je kop,
je wordt met liefde opgevangen
zo gaat dat hier in galecop

© ton de gruijter


donderdag 18 april 2013

de stad vergeelt




de stad vergeelt. nee, de brem bloeit nog niet, het zijn de borden die alle bekende routes ombuigen naar alle andere routes. zijn er nog wijken waar niet aan de weg getimmerd wordt? deden we al 4 maanden over een fietspaadje in batau, nu liggen de stedes open, naar de herenstraat wordt omgeleid, de wilhelminabrug krijgt een dekje, rond het ‘anna van rijn’ groeien nieuwe bushaltes, de lek wil ook verder worden ingepast en bij het stadshuis komt een tijdelijk park. dit zijn maar een paar voorbeelden. halte merwestein wordt uitgesteld. zijn de gele borden op?

de stad vergeelt

alsof haar uiterlijk verveelt
en alles anders moet gaan worden
kijk, al die signaleringsborden
waardoor haast elke wijk vergeelt

dan drukt ze weer wat steentjes uit
of legt een tijdelijk groen parkje
-een graafmachien en dan een harkje-
en hier en daar een asfalthuid

ze wil veel meer, maar het tekort
aan borden om ons om te leiden
verschuift het werk naar later tijden,
dan worden plannen opgeschort

waarom niet één voor allemaal,
een bordje met slechts weinig woorden,
zo’n tekst die wij al lang graag hoorden
‘vandaag is alles hier normaal’

© ton de gruijter 


donderdag 11 april 2013

green village en de wind




stormachtige ontwikkelingen, als je het in groot perspectief ziet. boerenland wordt golfbaan, wordt horeca-gelegenheid, wordt de nummer-één trouwlocatie van nederland. en als de wind mee zit, kan je net zo goed een windmolen voor eigen gebruik neerzetten. ‘green village’ in nieuwegein kondigde de bouw van de molen aan en nodigde omwonenden uit voor een inloopbijeenkomst op tweede paasdag. angstvallig werd de datum (1 april 2013) niet genoemd.

‘green village’ en de wind

‘ik ook van jou’ klinkt in de wind
de mensen die dit vaker hoorden,
ze lachen al om deze woorden
en ’t briesje dat ze steeds weer vindt

het moest hier groener nog dan groen
de allerbeste trouwlocatie
gaf vooraf nog een presentatie,
met windmolens zou men wat doen

zo krijgt een huw’lijk pas wind mee
een feest wordt nog een leuker uitje
gemalen wind en soms een bruidje
wie zegt er op zo’n dag nog ‘nee’

voor wie wat kalmer trouwen wil,
geen tegenwinden wil riskeren,
een kwestie is ’t van agenderen,
wij adviseren 1 april

© ton de gruijter 

woensdag 3 april 2013

johanna uit jutphaas




ik kijk altijd even opzij als ik er langs kom. villa johanna aan de utrechtsestraatweg. rijksmonument. gebouwd rond 1930, en nog steeds blijft het iets futuristisch houden. smaken verschillen, maar ik vind het een prachtig gebouw, en wens het een lang bestaan toe. de witte muren, de opvallende ramen en de meisjesnaam prikkelen de fantasie.

johanna uit jutphaas

het maakt niet uit van vroeg of laat
ik weet dat zij er altijd staat,
johanna met haar witte wangen

haar ogen zijn steevast gericht
op water, lucht en haar gezicht,
dat spreekt hier zwijgend van verlangen

zij laat de drukte langs zich gaan,
de haast van het modern bestaan
zij is symbool van vroeger jaren

’t is bijna of johanna vraagt
waar ’t bouwen steeds meer bodem plaagt
om rust en schoonheid te bewaren

© ton de gruijter