winterkoning

normaal gesproken is het gewoon een straatnaam. een bordje vermeldt ‘winterkoning’, een straat in de wijk ‘doorslag’, rustig gelegen met een perkje, een vijver en een in de verte verdwijnend water, getooid met brugjes. en als het winter wordt ziet men wat men niet eerder opmerkte. dan wordt duidelijk dat zo’n naam niet voor niets gekozen is.

winterkoning

de graden dalen, winter komt

een kale boom die zuchtend kromt

en ijs en sneeuw als een bekroning

het land dat onder wit verdwijnt

de zon die slechts sporadisch schijnt

verlicht een ijzige vertoning

een eend die over water loopt

vergeefs al op het voorjaar hoopt

voorlopig heerst de winterkoning

’t gezag doet men niet graag tekort

een hele straat draagt fier zijn bord

zo biedt men hier de vorst zijn woning

© ton de gruijter 

brandweer

zo kom je nog eens ergens. ik mocht even het pand aan de nevelgaarde in waar de brandweer materieel en personeel klaar heeft staan om uit te rukken bij nood. vriendelijke mensen, nuchter en alert. ik kan me werkelijk niet voorstellen dat hulpverleners zoals zij, en hun collega’s van de ambulance bijvoorbeeld, bij hun werk periodiek worden gedwarsboomd.

brandweer

nee, even wordt er niet geblust

ze staan nu niet voor hete vuren

ze weten nooit of dat zal duren,

de korte tijden met wat rust

dan pleegt een ploeg wat onderhoud

aan uitrusting en aan de wagen

want als de burgers naar ze vragen

moet alles werken, zonder fout

zo onverwacht gaat dan zo’n bel

dan zijn ze hier direct verdwenen

dan zwaait het licht en met sirene

op weg naar ’t vechten met de hel

het risico, de zware druk,

wie zou er aan zo’n baan beginnen

ze hebben vast een vuur van binnen

en helden zijn het, stuk voor stuk

© ton de gruijter 

de lek

het water dreigt niet langer. eind vorig jaar en begin januari werd wel weer een hoge stand in de rivieren gemeten. dat is mooi om te zien en daarnaast vraagt het om maatregelen, zoals het verhogen van het binnendijkse waterpeil, om tegendruk te geven. dan wint vernuft het weer even van onze nietigheid. en dat is maar goed ook bij een rivier die ‘lek’ heet.

de lek

vaak ligt ze als een lui lang lint

met ruimte voor de uiterwaarden

waar koeien dwalen, soms wat paarden,

een schipper kalm zijn richting vindt

dan geeft ze ons wat licht plezier

dan hoort men hier wat klaterstemmen

van kind’ren die in ’t water zwemmen

dat is de lek, zo stroomt ze hier

en soms dan zwelt ze en haar kant

verzadigd door haar nat en regen

houdt haast haar kracht niet langer tegen

en dan bedreigt ze lager land

de mens die hier het landschap kneedt

versterkt dan sluizendeuren, dijken

opdat zij niet voor haar bezwijken

en zij niet doet zo als zij heet

© ton de gruijter

nieuwegein, de musical!

ik wens u veel goeds in 2013! de mayakalender is vergeten, de toekomst wacht. de nieuwjaarsreceptie in het stadhuis beperkte zich tot het komend jaar, maar beloofde vooraf interessant te worden. er zou namelijk een musicalgroep optreden. hoe verhoudt zich het bij recepties horend geroezemoes tot de aandacht die musicaltekst vraagt? juist! opvallend was het voornemen van de burgemeester om als gemeente naar de burgers toe te willen, huiskamergesprekken. benieuwd!

nieuwegein, de musical!

we blikten t’rug, maar ook vooruit

de burgemeester klonk heel luid

de mensen stil, de glazen vol

’t was nieuwegein, de musical!

we lachten om de tram, het spoor

we namen vorig jaar snel door

en bleven in de luisterrol

t’ was nieuwegein, de musical!

de stad wil bij u op bezoek

doet u de koffie, doet zij de koek

’t was serieus, geen grap of grol

’t was nieuwegein, de musical!

en toen heb ik mij afgewend

’t geluid van ’t musicaltalent

verdween toen het rumoer aanzwol

’t verdiende meer, de musical

© ton de gruijter