onaangetast

langs de geluidswal van de a-2 ligt een mooie strook groen, bekend bij honden met baas, fietsers, joggers en aanverwanten. ganzenpad, tuinkerspad en meikeverpad, zo heet het daar aangelegde fietspad. mooi is, dat er ook een watertje loopt, zich soms verbredend tot een grotere plas, af en toe volledig bedekt door kroos. je kunt je bijna voorstellen dat het hier stil is. een gebied om te koesteren. hoe oud het groen is weet ik niet, maar ik kan me zo voorstellen dat dit er al eeuwen ligt.

onaangetast

dan zijn er plekken in de stad

sinds eeuwen zijn ze ongestoord

daar waar je slechts de stilte hoort

de tijd heeft niet op alles vat

het lijkt of ’t hier nog altijd is

zoals het hier al eeuwen was

met loof en stam, met kroos en plas

’t is hier nog geen geschiedenis

het houdt hier aan het oude vast

’t ligt tussen ’t nieuwe ingesnoerd

tot heden bleef het onberoerd

niet door vooruitgang aangetast

© ton de gruijter 

stadsbalkon

wellicht wen ik er aan, activiteiten op het stadsbalkon. natuurlijk moet dat nieuwe deel van nieuwegein gaan leven, maar mijn eerste indruk is toch; ‘wat steriel’. en dat ondanks de kunstmarkt, die voorheen in jutphaas werd gehouden, ondanks de suikerspin, de fanfare en de burgemeester, die een prijs uitreikte. natuurlijk moet dat nieuwe deel van nieuwegein gaan leven, en tegelijkertijd vrees ik het leegtrekken van de oude locaties.

stadsbalkon

haast overdadig scheen de zon

op deze plaats, nog zonder faam

onwennig zoekt een eerste kraam

een plekje op het stadsbalkon

’t is leeg nu, daar in oud jutphaas

en straks volgt vreeswijk, oudegein

men moet voortaan bij ’t stádshuis zijn

voor and’re wijken dreigt ‘helaas’

zo vreest men ’t publicatiebord,

dat alles in het centrum kan

ik weet wel dat het wennen wordt

maar ‘k zie er ook het voordeel van

de stad krijgt hierdoor binnenkort

een heel eenvoudig stratenplan

© ton de gruijter 

parkeerbeleving

en zo wordt een ambitieuze stad onderwerp in krant en op televisie. kwestie van woordkeus. parkeren is geen voorziening, parkeren is een beleving. pretparken, theaters en winkels hebben het nakijken, met het gezin een dagje ‘beleving’, da’s veel leuker. eerlijk is eerlijk, de parkeergarage is verrassend. mooie afbeeldingen en soundscapes, u weet wel, geluid wat… enfin, u weet wel.

parkeerbeleving

en kranten schrijven: nieuwegein,

daar staat een ‘top’-parkeergarage

met moderne entourage

men kan daar hele dagen zijn

een bijeffect, het bordje ‘vol’

in beeld en in geluid gevangen

geeft men hier toe aan ’t verlangen

en men parkeert hier voor de lol

en stilstand als belevenis

de auto’s staan met stille wielen,

vormen hier een blije file

de stad schrijft weer geschiedenis.

© ton de gruijter 

de beugel en de boom

kent u de verhoeven-wijk? zwaluw, putter en een deel van de leeuwerik vormen een pittoreske wijk met een bijzondere architectuur en sfeer. ‘rust’, lijkt de buurt te zeggen, ‘rust’. opvallend, dat juist daar de rust lijkt te zijn verstoord. op de putter staan drie stronken. dat waren drie bomen. wat is er aan de hand? struikrovers? verzamelaars van haardhout? uit de hand gelopen snoeidrift? wonderlijk genoeg staat om één van de stronken nog een stevige beugel. het geeft te denken.

de beugel en de boom

hier groeide ooit een jonge boom

met overmoed in stam en blad

hij wist niet dat men regels had

‘de hemel in’, dat was zijn droom

maar door de beugel kon zulks niet

ook bomen kennen zo hun grens

soms opgelegd door ’n kundig mens

die weet wanneer hij wildgroei ziet

dan grijpt men in, met harde hand

men corrigeert de jonge boom

‘de hemel in’, ’t was arrogant

de beugel houdt hem nog in toom

en d’ orde is hersteld in ’t land

‘de hemel in’ was slechts een droom

© ton de gruijter