warsenhoeck

dat krijgt men tegen het eind van het jaar. de vaststelling dat er steeds meer verleden ontstaat. een teken dat we ouder worden. mijmeringen. en dan, wat wacht ons in het nieuwe? en ging het niet te snel? willen we niet wat vasthouden van wat er niet meer is?

aanleiding om aandacht te schenken aan onze historische kring, en dan met name museum warsenhoeck, gevestigd in het staldeel van de fraaie boerderij ijsselstee. en vanzelfsprekend wens ik u een goede en veilige jaarwisseling!

warsenhoeck

‘k weet niet wat mij te wachten staat

de toekomst moet zich openbaren,

ligt in ’t verschiet, in nieuwe jaren

totdat ook die tijd ons verlaat

dan vliegt het weg, waar blijft de tijd

wie kan fragmenten daar van vangen

wie laat hem aan de muren hangen

wie hoedt hem voor vergetelheid

dat ziet men hier in warsenhoeck,

de woonstee van ’t lokaal verleden

hier kan men vroeger binnentreden

wat was wacht hier op uw bezoek

© ton de gruijter 

nicolaaskerk

één van de mooiste bouwwerken in nieuwegein vind ik persoonlijk de nicolaaskerk.

in de tijd dat de kerk werd gerenoveerd las ik de roman ‘sarum’, die onder andere verhaalt van de bouw van een kathedraal in salisbury. en dan fietste ik er nog tweemaal daags langs ook. dan komt zo’n gebouw tot leven. ik bracht laatst weer een bezoek aan de kerk. wat een sterke combinatie van eerbied, ingetogenheid en kunst. in het buitenland zouden we zo’n plek bewonderen. laten we het hier koesteren.

nicolaaskerk

het is natuurlijk mensenwerk

maar niet bedoeld voor aards genot

we voelen hier ’t bestaan van god

dat is de kracht van deze kerk

en ieder deel draagt het verhaal

van lijden, liefde en van hoop

van overgave, van de doop

en ieder spreekt dezelfde taal

soms hoop ik dat de deur niet sluit

dat wat zo sterk de ziel verfraait

een goede dag naar buiten waait

dat deemoed doorklinkt als geluid

© ton de gruijter

geen kunst

men zou er voorzichtig van worden. ik schreef over het onderhoud aan de trambaan, ging het mis. ik schreef over de artshop in de bibliotheek, wordt die gesloten. gesloten! juist. het wordt een beetje stil in dat stadshuis als we niet oppassen. zit daar alles net een beetje op orde, wordt er al weer afgestoten. geen geld meer. wel ruimte. een akelig voorgevoel bekruipt me.

op 13 december volgt er een feestelijke ‘sale’. dat is een uitnodigend woord voor ‘verkoop’.

geen kunst

zo kort geleden ingericht

en nu al gaat het mis, een flop

de artshop in de bieb gaat dicht

’t is jammer, maar het geld is op

subsidie stopt, het kost te veel

de spullen moeten van de wand

men roept nog vrolijk van een ‘sale’

maar da’s een voetnoot in de krant

’t begon eerst als paradepaard

nu raakt het plotsklaps uit de gunst

’t is blijkbaar onvoldoende waard

zo is bezuiniging ‘geen kunst’

© ton de gruijter 

de touwtrekkers

verspreid over de stad vinden we beeldende kunst. en we zijn er zo aan gewend dat het er is, dat het niet eens bewust wordt opgemerkt. als we de moeite nemen wat langer bij een beeld stil te staan, komen vanzelf nieuwe gedachten op. ik ging deze week eens wat langer kijken bij een beeld wat ik eerder slechts vluchtig waarnam. ‘de touwtrekkers’ van willem j. lenssinck op de kastanjestraat.

de touwtrekkers

nog kind zijn wij en blijven dat

wij zoeken elkaar dag en nacht

wij meten hier elkanders kracht

ons streven is in brons gevat

hier spant de kuit en hardt de spier

de voet komt schrap de rug moet krom

het evenwicht, daar draait het om

en niemand wint, we blijven hier

gegoten als voor eeuwigheid

symbool van tasten naar wat kan

en in respect genieten van

’t plezier van onbesliste strijd

© ton de gruijter

holle vaten

het is maar goed dat houten en nieuwegein niet in strijd zijn gewikkeld. hebben we een fort, zetten we een bordje neer ‘rond het fort’. hoe graag wil je omsingeld worden?

zonder gekheid, het is hier mooi. het oude fort, al weer lang in gebruik als wijnkoperij, het terrein, met een gebouw voor een scoutinggroep en wat jaloersmakende woonbestemming. en groen, veel groen hier. wat mij direct opvalt, is het beeld van een hond en een aantal lege vaten.

holle vaten

ik wandel ’t oude fort eens rond

’t was ooit bedoeld voor ’s lands soldaten

nu waken hier drie holle vaten

iets verderop een stenen hond

het oude fort, geen angst, geen pijn

naar vijand wordt niet meer gekeken

een scoutinggroep is neergestreken

en ’t geurt soms vredig naar wat wijn

’t is rustig hier in oud jutphaas

hier hoor je echt soms niemand praten

dan klinken slechts de holle vaten,

die spelen overal de baas

© ton de gruijter

amazing feelings

en soms gaat het mis. dan heeft de krant een foutieve voorpagina, waardoor de ingezonden ‘woordenwisseling met nieuwegein’ niet verschijnt, een week opschuift.

en omdat we de afspraak hadden ‘eerst de krant, dan het internet’, schuift het op dit blog ook een week op.

wel, dat geeft me de gelegenheid een ander blogje te maken, in mijn persoonlijke ruimte hier staat mij veel vrij. dus ook weer schrijven over het koor. wat een meer dan indrukwekkend weekend hebben we achter de rug. de in maanden opgebouwde spanning kende een fantastische ontlading in een tweemaal vrijwel uitverkocht theater.

we zijn er allemaal een beetje beduusd van. zo veel belangstelling, zo’n warm applaus, zo veel warme woorden. de stoutste dromen waren er niets bij.

de show werd met enig bravoure ‘amazing feelings’ gedoopt. ik kan u verzekeren dat wij na afloop allemaal wat ‘amazing feelings’ kenden.

amazing feelings

en dan komt eind’lijk dat moment

dat kabels trekken aan gordijnen

dat zenuwen vanzelf verdwijnen

jij midden in de spotlight bent

je kent de woorden, allemaal

de melodie, je kent de passen

je groeit tot onvermoede klasse

je wordt gedragen door de zaal

je hoort nog dagenlang de ruis

’t applaus, je bent nu uitgezongen

het zijn haast nutteloze longen

wat voelt het lang onwennig thuis

© ton de gruijter 

bladcampagne

dat het herfst is zal u niet ontgaan. de stad gaat gebukt onder vallend blad. de gemeente zit niet stil! er zijn veegmachines, bladblazers (dat klinkt als een vrolijk muziekgezelschap) én er zijn bladkorven geplaatst. op hotspots nota bene. de informatiepagina van de gemeente legt uit dat dat plekken zijn waar erg veel blad valt. is er bij u in de buurt geen korf, dan valt het vallen relatief gezien dus mee. lost u het op met een beetje bezemen.

bladcampagne

de herfstwind geselt nu de stad

’t is guur en fris, het regent nat

en zo verdwijnt het bladerdak

was ’t eerst een gulle bomenkruin

nu daalt het neer op stoep en tuin,

bedekt ons steed’lijk oppervlak

omwille van het leefklimaat

verjaagt men ’t afval van de straat

het moet naar korf of bladerbak

nu zie ik slechts de blote boom

terwijl ik van het voorjaar droom

en plichtsgetrouw de bezem pak

© ton de gruijter

sporen uit het verleden

ik wil helemaal niet over de tram schrijven. dat heb ik al gedaan. echter, het onderwerp blijft maar hinderlijk om aandacht vragen. in de tussentijd worden de inwoners, en dan vooral zij die willen reizen met openbaar vervoer zich pijnlijk bewust van de betrekkelijkheid van het fenomeen ‘tijd’. wat zes weken zou duren is inmiddels al maanden, en voorlopig blijft dat zo. geen trams. er was nog zo beloofd dat ze op 5 november weer lekker door de bocht zouden scheuren. soms voelt het alsof we van de buitenwereld raken afgesloten.

sporen uit het verleden

misschien wel eeuwen na vandaag

treft men hier sporen uit ’t verleden

bewijs dat trams hier ooit nog reden

men graaft voorzichtig, laag na laag

en zo wordt langzaam aangetoond

door vondst van staal en oude stenen

een stad was hier, maar is verdwenen

hier werd gewerkt, hier werd gewoond

men raakte hier geïsoleerd

de stad heeft toen haar ziel verloren

nu resten slechts de oude sporen

wat ging hier vroeger toch verkeerd?

© ton de gruijter 

advies aan het zwerfvuil

kent u de term ‘zwerfvuiladviseur’? is te lezen op o.a. de pagina met gemeentenieuws. er zijn ook zwerfafvalpakkers (zap’ers). er lijkt een heus offensief gaande tegen zwervend ongerief. snap ik ook, kijkend naar het dwarrelen van troep in bijvoorbeeld het centrum. als we de term zwerfvuiladviseur nu eens anders lezen dan bedoeld, zoals ‘een managementadviseur adviseert het management’, dan ontstaat de frictie die ik zoek. een beetje fantasie vergeeft u mij vast.

advies aan het zwerfvuil

er is helaas geen vaste plek

het zwerven kent veel ongemak

bijeenkomst bij een afvalbak,

vanavond het adviesgesprek

en daar zijn peuk en blik en prop,

karton en bakjes van de friet

en vrij van zorgen zijn ze niet

steeds vaker jaagt men ’t zwerfvuil op

de adviseur zegt ‘zoek de wind,

en blijf bewegen in de stad

het beste is een tochtend gat

zoals je in het centrum vindt

vertrouw geen mens met tang of zak

die neemt je zo je vrijheid af

op dit soort leven staat een straf

ja, zwerven kent veel ongemak’

© ton de gruijter 

onaangetast

langs de geluidswal van de a-2 ligt een mooie strook groen, bekend bij honden met baas, fietsers, joggers en aanverwanten. ganzenpad, tuinkerspad en meikeverpad, zo heet het daar aangelegde fietspad. mooi is, dat er ook een watertje loopt, zich soms verbredend tot een grotere plas, af en toe volledig bedekt door kroos. je kunt je bijna voorstellen dat het hier stil is. een gebied om te koesteren. hoe oud het groen is weet ik niet, maar ik kan me zo voorstellen dat dit er al eeuwen ligt.

onaangetast

dan zijn er plekken in de stad

sinds eeuwen zijn ze ongestoord

daar waar je slechts de stilte hoort

de tijd heeft niet op alles vat

het lijkt of ’t hier nog altijd is

zoals het hier al eeuwen was

met loof en stam, met kroos en plas

’t is hier nog geen geschiedenis

het houdt hier aan het oude vast

’t ligt tussen ’t nieuwe ingesnoerd

tot heden bleef het onberoerd

niet door vooruitgang aangetast

© ton de gruijter 

stadsbalkon

wellicht wen ik er aan, activiteiten op het stadsbalkon. natuurlijk moet dat nieuwe deel van nieuwegein gaan leven, maar mijn eerste indruk is toch; ‘wat steriel’. en dat ondanks de kunstmarkt, die voorheen in jutphaas werd gehouden, ondanks de suikerspin, de fanfare en de burgemeester, die een prijs uitreikte. natuurlijk moet dat nieuwe deel van nieuwegein gaan leven, en tegelijkertijd vrees ik het leegtrekken van de oude locaties.

stadsbalkon

haast overdadig scheen de zon

op deze plaats, nog zonder faam

onwennig zoekt een eerste kraam

een plekje op het stadsbalkon

’t is leeg nu, daar in oud jutphaas

en straks volgt vreeswijk, oudegein

men moet voortaan bij ’t stádshuis zijn

voor and’re wijken dreigt ‘helaas’

zo vreest men ’t publicatiebord,

dat alles in het centrum kan

ik weet wel dat het wennen wordt

maar ‘k zie er ook het voordeel van

de stad krijgt hierdoor binnenkort

een heel eenvoudig stratenplan

© ton de gruijter 

parkeerbeleving

en zo wordt een ambitieuze stad onderwerp in krant en op televisie. kwestie van woordkeus. parkeren is geen voorziening, parkeren is een beleving. pretparken, theaters en winkels hebben het nakijken, met het gezin een dagje ‘beleving’, da’s veel leuker. eerlijk is eerlijk, de parkeergarage is verrassend. mooie afbeeldingen en soundscapes, u weet wel, geluid wat… enfin, u weet wel.

parkeerbeleving

en kranten schrijven: nieuwegein,

daar staat een ‘top’-parkeergarage

met moderne entourage

men kan daar hele dagen zijn

een bijeffect, het bordje ‘vol’

in beeld en in geluid gevangen

geeft men hier toe aan ’t verlangen

en men parkeert hier voor de lol

en stilstand als belevenis

de auto’s staan met stille wielen,

vormen hier een blije file

de stad schrijft weer geschiedenis.

© ton de gruijter 

de beugel en de boom

kent u de verhoeven-wijk? zwaluw, putter en een deel van de leeuwerik vormen een pittoreske wijk met een bijzondere architectuur en sfeer. ‘rust’, lijkt de buurt te zeggen, ‘rust’. opvallend, dat juist daar de rust lijkt te zijn verstoord. op de putter staan drie stronken. dat waren drie bomen. wat is er aan de hand? struikrovers? verzamelaars van haardhout? uit de hand gelopen snoeidrift? wonderlijk genoeg staat om één van de stronken nog een stevige beugel. het geeft te denken.

de beugel en de boom

hier groeide ooit een jonge boom

met overmoed in stam en blad

hij wist niet dat men regels had

‘de hemel in’, dat was zijn droom

maar door de beugel kon zulks niet

ook bomen kennen zo hun grens

soms opgelegd door ’n kundig mens

die weet wanneer hij wildgroei ziet

dan grijpt men in, met harde hand

men corrigeert de jonge boom

‘de hemel in’, ’t was arrogant

de beugel houdt hem nog in toom

en d’ orde is hersteld in ’t land

‘de hemel in’ was slechts een droom

© ton de gruijter 

artshop bibliotheek 'de tweede verdieping'

deze maand viel mij de eer te beurt om in de artshop van onze bibliotheek het kunstwerk van de maand te kiezen. het is altijd een genoegen even te mijmeren in de artshop. schilderijen, beelden, sieraden, het is er allemaal en strijdt om de blik van de passant. de stukken zijn te leen, maar ook te koop. mijn keuze viel op een beeld wat herinneringen opriep aan bezoeken aan rome. kent u de artshop nog niet? een rondgang zal u niet teleur stellen.

artshop bibliotheek ‘de tweede verdieping’

mijn blik, die door de artshop glijdt

en dan ’t gevoel ‘wat is het zonde,

dat ik niet kan wat zij wel konden’

het barst hier van de kwaliteit

van iemand die’in verbeelding tast

wat essentieel is tracht te raken

en wat niet was toch weet te maken

met harde beitel, zachte kwast

het lijkt alsof het naar u lonkt,

het werk van al die knappe handen

’t wil úít vitrines, ván de wanden

wellicht dat u er straks mee pronkt

© ton de gruijter
youtube, opgenomen in de bibliotheek.

stille pier

de vuilcopsekanaaldijk en het sluispad komen samen in een fraaie punt, die er geen genoeg van krijgt. in het amsterdam-rijnkanaal loopt er iets door wat……. ja hoe heet dat nu? zal ik het maar houden op aanlegsteiger, of pier? ik kies voor ‘pier’, dat schrijft wat makkelijker. als het fout is, is het mijn fout en dat geeft niet. in ieder geval, het loopt nog een aardig eind door het kanaal in. er staat een bord bij, ‘verboden toegang’. het blijkt een plaats te zijn waar schepen met gevaarlijke stoffen mogen aanleggen. daar, en niet elders. kunnen ze dat bord beter omdraaien.

stille pier

’t is eigenlijk heel rustig hier

geen schepen liggen hier vandaag

alleen het water rimpelt traag

het is vandaag een stille pier

’t is hier bedoeld voor zo’n soort schip

met felle stoffen in het ruim,

ontplofbaar kruit of giftig schuim,

een afgelegen aanlegstrip

alleen de schipper zelf mag gaan

en verder geen, staat op het bord

daar ’t anders te gevaarlijk wordt

we zijn hier zuinig op ’t bestaan

vandaag is er geen schip te zien

het ziet er zo best veilig uit

toch kijk ik even naar mijn huid

er hangt wat in de lucht misschien

© ton de gruijter 

kom

en eindelijk is er dan de openingsweek van de nieuwe kom. nog een nieuwe directeur er bij, mevrouw kop. kop aan het hoofd! dank aan roel rasker! we zijn er blij mee, het nieuwe theater. een indrukwekkend bouwwerk, zowel aan binnen- als buitenzijde ziet het er gelikt uit. wel oppassen met de vloer in de hal. dat is een opgaande vloer, trapsgewijs zeg maar. de keerzijde is; van de andere kant is het een afgaande vloer, en dat zie je niet zo goed. je zal maar vallen, schouder uit de kom of erger. genoeg flauwekul. een prachtig pand met mooie zalen, zeer verzorgd sanitair, een fraaie trappartij en strakke bars. de kom is er, nu wij nog. ik wens de kom veel succes en publiek.

kom

een nieuwe look, een frisse kop

ze staat in ’t midden van de stad

alsof ze steeds haar plek daar had

ze eist eenieders aandacht op

ze lacht, en fluistert ‘kom’

‘zal het voor jou zijn dat ik dans,

klassiek ballet of latin swing

of heb je liever dat ik zing,

ach luister maar, geef mij een kans’

ze lacht en zegt weer ‘kom’

ze is van duizend markten thuis

van opera, ze is van jazz

van cabaret, ze geeft zelfs les

en nodigt allen in haar huis

haar welkomstwoord is ‘kom’

© ton de gruijter

(op de foto ziet u de leden van popkoor amazing op de trappen van de parkeergarage van de kom tijdens het openingsconcert) 

een droge dag die in het water viel

u kent die verzuchtingen. ‘er is zo weinig te beleven in nieuwegein’. ik rekende dus op uitgelaten mensen die op 25 augustus de eerste ‘festafette’ zouden bezoeken in het park oudegein. een aardig concept, waarbij op kleine podia in intieme sfeer een variëteit aan voorstellingen kon worden bezocht, een jazz-zangeres, dj’s, een dansgroep, een verhalenvertelster en een puike singer-songwriter. in de avond werd e.e.a. afgesloten met een aantal bands. overdag bleef het akelig rustig. wat was hier aan de hand? was de voorlichting in de lokale kranten te laat? werd het niet gelezen? of was men bang door de zin ‘het einde van de zomer wordt gevierd’? zou men dat laatste te zeer hebben geloofd?

een droge dag die in het water viel

zo bleef het stil in oudegein

geen lange rijen voor ’t toilet

de podia, fraai neergezet,

ze leken deerniswekkend klein

men zwaaide hier de zomer uit

en toch zag heel de middag zon

vanaf dat de muziek begon

maar ’t klonk heel eenzaam, dat geluid

als men wat beter kranten las

of niet geloofde wat er stond,

dan zwierven hier meer mensen rond

omdat er te beleven was

men danste, zong met hart en ziel

het groot publiek bleef liever thuis

er was te weinig feestgedruis,

een droge dag die’in water viel

© ton de gruijter 

ik zeg niet meer 'ons nieuwegein'

het is gedaan, de laatste editie van ‘ons nieuwegein’ knispert in uw vingers. altijd een weemoedig moment als iets, wat vertrouwd werd, om wat voor reden dan ook verdwijnt. en tegelijk is verdwijnen het woord niet, want de krant gaat in een andere opzet en met een andere naam (nieuwegein dichtbij) door. hoe het eruit gaat zien, merken we volgende week. men belooft een nieuw fris uiterlijk. u begrijpt de blosjes op mijn wang, de ‘woordenwisseling’ mag blijven. ik neem dus slechts afscheid van de oude naam, met een knipoog naar de nieuwe.

ik zeg niet meer ‘ons nieuwegein’

ik zeg niet meer ‘ons nieuwegein’

ik had al eerder moeten weten

nieuwegein wordt niet bezeten,

niemand kan haar eig’naar zijn

nee, eerder lijkt het omgekeerd

de stad, zij is veeleer constante

mensen zijn voor haar passanten

dankzij wier werk zij floreert

de stad zal hier nog zijn, na mij

en toch, het mij op haar beroemen

’t risico haar ‘ons’ te noemen

blijft steeds akelig dichtbij

© ton de gruijter 

stroomopwaarts!

dat ik word ingehaald door jongere fietsers, daar doe ik niet moeilijk over. maar het is wel schrikken als duidelijk oudere mensen met een geringe trapbeweging voorbij komen. hier is meer aan de hand. in de tijd van oh dear, x-factor en i-pad is er dus ook de e-bike. en nieuwegein, niet onder de indruk van de grootste stroomstoring ooit, biedt deze ontwikkeling ruimte. er waren al oplaadpunten voor auto’s, nu nemen de oplaadpunten voor fietsen ook in aantal toe, zo ook bij het voor fietsers strategisch gelegen terras van eethuys poelzicht in vreeswijk. met al die ontwikkelingen ben ik benieuwd hoe de jeugdwielerronde van nieuwegein in 2013 zal verlopen.

stroomopwaarts!

stroomopwaarts gaat het in de stad

er komen oplaadpunten bij

u fietst met volle batterij,

d’ evolutie op ’t rijwielpad

stroomopwaarts neemt u dan de dijk

het kost u straks geen moeite meer

het is gedaan met kuitenzeer

u wint aanzienlijk aan bereik

stroomopwaarts! ’t is een nieuwe tijd

waarin u ’n kopje koffie pakt,

de fiets zit in het stopcontact

heel nieuwegein is voorbereid

en hoe zal ’t gaan met wielersport?

de snelste die de zege neemt

een ander die onwennig claimt:

‘maar mijn verlengsnoer was te kort’

© ton de gruijter 

herenstraat en armensteeg

ik doe niet aan ‘historisch juist’. ik beperk me tot wat ik zie en daar van denk. zo ook in jutphaas. de t-kruising, waar herenstraat en armensteeg elkaar tegenkomen is zo’n plek waar de fantasie me vertelt hoe het geweest zou kunnen zijn.

herenstraat en armensteeg

en nu de wereld is verdeeld

in goed van geld of ’t zal niks worden

plaatst men voor ’t gemak wat borden

straten zelfs zijn toebedeeld

plaveisel voor de herenstraat

een rijruig klinkt hier, hoefgeklater

uitzicht is er op het water

lamplicht schijnt hier ’s avonds laat

hoe anders leeft de armensteeg

hier klinkt het klossen op de klompen

haalt men het water uit de pompen

moet men het doen met wat men kreeg

zo naast elkaar, nooit op bezoek

want ieder heeft een plek gekregen

ieder gaat de eigen wegen

maar niet verder dan de hoek

© ton de gruijter 

gesloten coffeeshop

ik ben van zo’n leeftijd dat ik een coffeeshop ken als ruimte waar koffie werd gedronken. enkele durfals waagden zich aan thee of fris. ook waren er gevulde koeken en tosti’s. op de een of andere manier verdwijnt die associatie niet en als dan gelezen wordt dat de enige coffeeshop, die nieuwegein rijk was niet langer wordt gedoogd, ontstaat een vreemde mijmering.

gesloten coffeeshop

’t gezag, dat voerde jaren strijd

was wars van ’t ongezond genot

de coffeeshop is nu op slot

van één-beleid naar géén-beleid

de coffeeshop is nu echt dicht

de liefhebbers staan nu op straat

proberen stiekem ’s avonds laat

een slok te scoren, uit het zicht

het park is er getuige van

de troost wordt illegaal gehaald

en naast een weggeworpen naald

ligt nu ’n gebruikte koffiekan

© ton de gruijter 

verdriet in de kruidentuin

nedereindseweg; naast huisnummer 405 lokt een brugje naar een fiets- en voetpad. en daar moet u heel langzaam gaan. langzaam, omdat u anders het hek van de nieuwegeinse kruidentuin pardoes passeert. en dat is jammer, want de kruidentuin is een mooi oord om even tot rust te komen in deze ambitieuze stad. het enige wat herinnert aan de moderne tijd is het zachte geluid van de snelweg. ik heb geen verstand van planten en heb alleen groene vingers als ik probeer wat onkruid te verwijderen. ik heb me laten helpen door de ‘kruiden-plattegrond, die bij de ingang staat.

verdriet in de kruidentuin

zij zijn beperkt door pad en haag

van afstand zucht hij ‘kijk, daar is ze

ik heb haar lief, citroenmelisse’

en zij ziet hem haast net zo graag

maar leverbloem en pimpernel,

moerasspirea staan ertussen

voorkomen dat hij haar kan kussen

de mierikswortel plaagt ‘ik wel’

ach kruidentuin, zo vol verdriet!

hij vangt slechts af en toe haar geuren

als treurberk blijft hij verder treuren

hij wil haar wel maar kan haar niet

© ton de gruijter 

plofsluis

het is er nog niet, maar het hangt in de lucht. de fietsbrug. nu hangen bruggen over het algemeen in de lucht, maar dit terzijde. men is van plan de fietsverbinding tussen nieuwegein en houten weer te herstellen, nadat deze, door het graven van een extra kanaalbreedte bij de plofsluis, verloren ging. als u niet weet waarom dat allemaal nodig was, er is genoeg documentatie over. mij gaat het even om de plofsluis en de fietsbrug. lijkt mooi te passen in het streven ook hier een fietsvriendelijke stad te worden. moet men wel even vanaf de malapertweg een tunneltje prikken onder de plettenburglaan. daar is geen geld voor!! ik zou zeggen; laat even iets anders liggen en doe dingen in één keer goed.

plofsluis

ontworpen werd ze voor een doel

in één klap zou ze weggevaagd

maar niemand heeft haar dat gevraagd

het is een onbestemd gevoel

de heldenrol, die zij nooit kreeg

zij werd van nutteloos beton

een oorlog, die te snel begon

en zij, zij plofte niet, zij zweeg

nu trekt men straks de route door

dan komt de stoet van dagjesmens,

van brommer en van fietsforens

en zij blijft hangen, als decor

@ ton de gruijter 

verdwenen trams

we kregen een klein voorproefje tijdens de grote stroomstoring. er reden geen trams. en nu weer niet. de periode van de zomervakantie wordt benut om groot onderhoud te plegen. geen connexxion-trams, geen weense spitstrams, geen trams. wel bussen, die toeterend de haltes langs gaan. dat zal me een vrolijk gekwaak zijn. het is natuurlijk wel een vreemde gewaarwording. de tram, onze verbinding met de rest van de wereld, zoals ijsselstein, of verder nog, het grote utrecht, rijdt niet meer.

verdwenen trams

het was een drukte van belang

te druk, ze kwamen zelfs uit wenen

nu zijn alle trams verdwenen

’t duurt zegt men zes weken lang

ik vind het niks, dat dode spoor

‘k mis railgesnerp en belgerinkel

’t sein van ‘mee naar stad en winkel’

’t klinkt zo leeg nu in het oor

dezelfde reis, maar and’re tocht

en bussen rijden af en aan

ik heb een zitplaats opgezocht

ik kijk met weemoed naar de baan

en denk bij ’n onverhoedse bocht

‘wanneer zal daar de tram weer gaan?’

© ton de gruijter 

popkoor amazing stopt!

dat is een opmerkelijk bericht. in maart 2000 werd het nieuwegeinse popkoor amazing opgericht, het groeide uit tot een in alle opzichten toonaangevend gezelschap. niet alleen in nieuwegein, maar ook ver daar buiten werden vele concerten gegeven. en dan nu dit nieuws. op 4 juli 2012, vlak voor het 12,5-jarig jubileum gaven bestuur en dirigent te kennen dat het mooi is geweest. een verslag:

popkoor amazing stopt!

dit nieuwegeinse koor gestopt?

ach, dat is slechts voor de vakantie

‘k geef bij deze de garantie;

d’ eerste zin heeft u gefopt

men waaiert uit, zes weken lang

doen zij het even in hun eentje

choreo, dat linkerbeentje,

‘t repeteren van de zang

gaat dat dan door? u vraagt waarom?

november hoort u ’t in ‘de kom’

© ton de gruijter

( tip: volg popkoor amazing via facebook )

stroomgebruik nieuwegein drastisch gedaald

dat was schrikken, men vermoedt dat een blikseminslag de oorzaak was van een enorme stroomstoring. zo’n 17.000 huishoudens werden hierdoor getroffen. en dat is niet alleen erg, maar ronduit vervreemdend is het als men ziet dat (op een aantal wijken na) het openbare leven fors wordt geraakt. geen trams, geen bruggen, geen verkeerslichten, geen liften, geen winkels. zo afhankelijk zijn we als modern mens. grote rampen zijn uitgebleven. hoog in het stadshuis (en daar moest men met de trap heen!) gaven de burgemeester en de stroommeneer een persconferentie, die op tv in minder huishoudens bekeken zal zijn dan wellicht beoogd.

als je dan ook nog hoort dat herstelwerk even stagneert in verband met het vermoeden van asbest, vraag je je af hoe lang geleden men wel eens in zo’n stroomkastje is geweest.

wat enorm vervelend voor individuen, ondernemers, het theater, het biljarttoernooi.

hopelijk kunnen we er straks met een glimlach aan terug denken.

stroomgebruik nieuwegein drastisch gedaald

de arme stad, ze is verdoofd

geen lift die stijgt, de bruggen dicht

en waar die te bederven ligt

wie had vooraf zo iets geloofd

een enkeling, die heeft wat stroom

bewaakt met zorg het stopcontact,

bevreesd dat het wordt afgepakt

het leven lijkt een vreemde droom

en nu wordt land’lijk nieuws gehaald

zo fors is’t stroomgebruik gedaald

© ton de gruijter